ఈ గ్రూపు లో రాధిక శ్రీ గారు, శివరామకృష్ణ గారు తొలిప్రయత్నం లోనే చక్కటి చిత్రాలు గీసేస్తున్నారు. వాళ్ళు ఏమి వెయ్యాలనుకుంటున్నారో, ఆ బొమ్మలు అలాగే వస్తున్నాయి. అదేం చిత్రమో, నాకు ఎప్పుడూ అలా వచ్చేవి కావు..భయపడకండి..వాళ్ళని చూసి నేను బొమ్మలు వేయనని సభా (గ్రూపు) ముఖంగా మీ అందరికీ మాట ఇస్తున్నాను.సరే, మన "భావుక" బాపు గారు రామకృష్ణ వంగల గారు బాపు బొమ్మలని అచ్చుగుద్దినట్టు వేసేస్తున్నారనుకోండి..(వారు ఈమధ్య కనబడడంలేదు. తెలిసినవాళ్ళెవరైనా ఆయన క్షేమసమాచారాలు కనుక్కొని, గ్రూపులో పోస్ట్ చేయవలసినదిగా సూచన). చిన్నప్పటి నుండి మా అక్క బొమ్మలు చాలా బాగా వేసేది, పెన్సిల్ స్కెచ్ లూ, పెయింటింగులూ అన్నీ, అందరూ మెచ్చుకునేవారు....ఆ బొమ్మల్లో ముఖకవళికలు చక్కగా ఉండేవి..శివాజిని గీస్తే అచ్చం శివాజీలాగే ఉండేది..ఆ స్పూర్తితో నేను కూడా గీసేద్దామని డిసైడ్ అయ్యాను. ఓ బొమ్మ వేసా....మొట్టమొదట మా అక్కకే చూపించా...ఇది ఏంటే, అని అడిగింది....అప్పుడేం గీసానో నాకు కూడా ఇప్పుడు గుర్తు లేదు కాని, ఆ బొమ్మ చూడగానే మా అక్క మొహంలో ఎక్స్ప్రెషన్స్ మాత్రం బాగా గుర్తున్నాయి.అది ఒక జంతువు బొమ్మ..దాన్ని ఫలానా అని గుర్తుపట్టడానికి ఇంట్లో వాళ్ళకి కొంచెం టైం పట్టింది...మొదట్లో ఎంతో క్లారిటీ తో వేసాను కానీ, చూడగా, చూడగా నాకు కూడా అది, కోతా, కుక్కా, పిల్లా, సింహమా, అసలు సాధుజంతువా, కౄరమృగమా అన్నది అర్ధం కాలేదు. ఇలా కాదని ఓ వారం గేప్ ఇచ్చి (ఇంట్లోవాళ్ళు తేరుకోవడానికి ఆమాత్రం టైం కావాలిగా) ఈసారి మనిషి బొమ్మ, ఒన్లీ మొహం ఒక్కటే వేసి చూపించా,..ఈసారీ మా అక్కకే...భలే వేసావే, మన తెలుకుల పైడమ్మని (మా ఇంటికి గానుగ నూనె తెచ్చేదిలెండి) ఒకట్రెండు సార్లు చూసినా చక్కగా వేసావు అంది సంతోషంగా....నాకు నోట్లోంచి మాట రాలేదు...మెల్లగా నోరు పెగల్చుకుని, అది పైడమ్మ బొమ్మ కాదక్కా...స్మితా పాటిల్ బొమ్మ అన్నా.....మా అక్క కిందపడబోయి నిలదొక్కుకుంది. ఆఖరికి, ఇద్దరికీ చుట్టరికం ఏమన్నా ఉందేమో కనుక్కుందాం ఉండు అని పక్కకి వెళ్ళిపోయింది....కాసేపటికి కానీ అది వ్యంగ్యం అని నాకు అర్ధం కాలేదు....ముందు చిన్న చిన్న బొమ్మలు ప్రాక్టీస్ చేయవే ...పోర్ట్రయిట్ లు తరువాత వేద్దువుగాని అంది...ఆహా....అంత చిన్న చిన్న వాటినుంచి మొదలెట్టడం ఎలాగా..పరువు తక్కువ అని మొత్తానికి చిత్రకళకి స్వస్తి పలికాను....దేశానికి నీ వంతు సాయం నువ్వు చేసావు సుమీ అని ఓ వంకర నవ్వు నవ్వింది...ఇదీ నా చిత్రకళాభ్యాసం కథ...

నేను కూచిపూడి నేర్చుకుంటాను మొర్రో అని మొత్తుకుంటే కాదు సంగీతం నేర్చుకో అన్నారు ఇంట్లోవాళ్ళు.. అయితే వీణ నేర్పించండి అన్నా (ఇప్పుడు వసంతశ్రీ గారికి పోటీ అయ్యుండేదాన్ని ) కాదు, నీ గొంతు బాగుంటుంది, గాత్రం నేర్చుకో అన్నారు.....నా ప్రాణానికి పట్టుబడితేనా, అదేమిటో ఇప్పటికీ స్వరస్థానాలు అన్నీ ఒకలాగే ఉంటాయి నాకు. ఎప్పుడూ ఎందుకొచ్చిందిరా దేవుడా అనుకుంటూనే క్లాసులో కూర్చునేదాన్ని.. అయితే ఒకవిషయం ఇక్కడ గమనించాలి..సొంతంగా స్వరం పాడలేకపోయినా, మాస్టారు చెప్పినది అచ్చుగుద్దినట్టు పాడేసేదాన్ని....చిలక పలికినట్టు.. ఇంటర్మీడియెట్ లో చేరాకా మా క్లాసులో అమ్మాయి సినిమా పాటలకి కూడా రాగాలు చెప్పేసేది....ఇప్పుడు మన గ్రూపులో కృష్ణమూర్తిగారు చెప్తున్నట్టు...అది విన్నాక, నాకే తొందరగా జ్ఞానోదయం అయింది....శాస్త్రీయ సంగీతం నేర్చుకుంటే ఆ విధంగా నేర్చుకోవాలి, నాకు ఇంకో రెండు జన్మలు ఎత్తితేనే కానీ పట్టుబడదు అని....ఈలోపు మా అక్క పెళ్ళి అయి వెళ్ళిపోవడం, మా నాన్నగారికి వేరే ఊరు ట్రాన్స్ఫర్ అవ్వడం....నా సంగీతసాధన అటకెక్కడం జరిగినాయి...బతుకుజీవుడా అని సంగీత సరస్వతికి ద్రోహం చేసే పాపం ఈజన్మకి అంటుకోకుండా నన్ను నేను కాపాడుకోగలిగాను...

నా తొలివంట ప్రయోగం గురించి, లలితసంగీతం గురించి, హిందీ పాటలగురించి, సిలోన్ రేడియో ముచ్చట్ల గురించి మరోసారి....)

may 30 2016

గమ్యం లేని బాటసారులు
ఎంతోమంది అనామకులు ఈ లోకంలో..
లక్షలుగా.. కోట్లుగా...
పుట్టినందుకు బతుకుతున్నారు ..
బ్రతకడానికి తింటున్నారు..
తినడం కోసమే బతుకుతున్నారు..
విశ్వమంతా వ్యాపించిన
కోటానుకోట్ల జీవరాశులతో పాటే వీరూను...
చీమల్లా, దోమల్లా, మిడతల్లా..
ఏ ప్రయోజనమూ లేకుండా. .
ఏ లక్ష్యమూ , ఏ ఆశయమూ లేకుండా. ..
గాలికి ఎగిరే ఎండుటాకులు..
గమ్యం లేని బాటసారులు. .
నిలువెల్లా నిస్సారం, నిర్లిప్తత,
ముందు చూపు లేని అసమర్థత..
రోజు కు ఇరవైనాలుగు గంటలు. .
నెలకు ముప్పై రోజులు. .
ఏళ్ళకేళ్ళు గడుస్తాయి ఏ మార్పు లేకుండా ..
ఏ ప్రత్యేకత లేకుండా. .
ఆయువున్నంతకాలం నిరర్ధకంగా బతికి
ఈ జీవులన్నీ చివరికి చేరేది చితికి..

may