చిన్నపిల్లలు చూడండి....ఎవరిని చూసినా స్వచ్చంగా నవ్వుతారు..నిష్కల్మషమైన హృదయంతో ప్రేమిస్తారు....మనందర్నీ భగవంతుడు అలాగే సృష్టించాడు. పెరుగుతున్నకొద్దీ మనలో స్వార్ధం, అసూయ, ద్వేషాలు ఎక్కువ అయిపోతున్నాయి...ఎందుకలా? చిన్నపిల్లల్లాగా మనం ఎందుకు స్వచ్చంగా ఉండలేకపోతున్నాము? ఎదిగేకొద్దీ, మనలో మనకు తెలియకుండానే అహంకారం పెరుగుతుంది. మనం మాట్లాడే మాటలకో, ఇతరులకు చేసే సేవలకో, సహాయాలకో మనం వారి దగ్గర్నుండి మనకు తెలియకుండానే ఒక మెప్పునో, పొగడ్తనో, కనీసం ఓ గుర్తింపునో కోరుకుంటాం..అది దొరకనపుడు మనం బాధపడతాం..అదే పనిగా ఆ విషయమే ఆలోచిస్తూ ఉంటే క్రమంగా అది ఎదుటివారిపట్ల కోపంగానో, కొంచెం స్థాయి పెరిగి ద్వేషంగానో మారుతుంది...ఈ భావనలనుంచి మనన్లి మనం దూరం చేసుకోలేము...చిన్న పిల్లలు అలా కాదు..వారి ప్రపంచం వేరు..వారు ఎవరి దగ్గర్నుండి ఏదీ ఆశించరు..వారి ఆటలేంటో, వారి లోకం ఏంటో...అందుకే వారు అంథ స్వచ్చంగా ఉండగలుగుతారు...మనం అలా ఉండలేమా? మనలోని అహంకారాన్ని దూరం చేసుకుని, ఎదుటివారినుండి ఏదీ ఆశించనపుడు మనలో కూడా ఏరకమైన ఈర్ష్యాద్వేషాలు ప్రవేశించవు..ఈ విషయంలో మనం చిన్నపిల్లలనుంచి నేర్చుకోవలసింది చాలా ఉంది...గీతాకారుడు కూడా ఇదే చెప్పాడు...ఏ పని అయినా చేసేటప్పుడు ప్రతిఫలాన్ని ఆశించి చెయ్యకు..నీ బాధ్యత నువ్వు సక్రమంగా నిర్వర్తించినప్పుడు ప్రతిఫలం ఖచ్చితంగా వచ్చితీరుతుంది అని...ఇదంతా కేవలం యోగుల కొరకో, జ్ఞానుల కొరకో చెప్పినది అనుకుంటే పొరపాటే...వ్యక్తిగత జీవితంలోనూ, ప్రతి సమస్యకూ పరిష్కారం "గీత" లో దొరుకుతుంది....ఒక్కసారి ప్రతిఫలం ఆశించకుండా మన కర్తవ్యాన్ని నెరవేర్చడం అలవాటు చేసుకుందాం....అప్పుడు చిన్నపిల్లల్లాగా ఏ చింతలూ లేకుండా ప్రశాంతంగా జీవించగలుగుతాము.....